Sevgililer Gününden Nefret Etmek İçin O Kadar Nedenim Varken Sen Çık Gel...

Belki daha önce de söylemişimdir sizlere; "Ben sevgililer gününe hep yalnız girdim!". Bak o kadar yıldır şu dünyada yaşıyorum hiç bi insan oğlu demedi ki; "Şu kıza yazık lan bi sevgililer gününü de ben mahvetmeyeyim..". Herzaman 'Sevgililer Günü' öncesi terk edildim. Ama bu sefer öyle olmadı işte. Adamın biri benim bu feryatlarımı duydu çıka geldi! -Adamın biri dediğime de bozulacak- Dedi ki; "Aşkım bu senin ilk sevgililer günün, hem ben de öküz değilim. Sana bi hediye alıcam aklın hayalin duracak" -tabi tam anlamıyla böyle demedi ama bendeki etkisini aktarıyorum.- Tabi ben de heyecanlıyım ya hemen öküzlük yapasım tuttu; "Ama ben almicam yani haberin olsuun." diyiverdim. Yoksa ben de isterdim tabi elim boş gitmeyim falan. Sonra gün geldi çattı ben o gün uyuyamadım cidden ya döndüm durdum. Sonra benim canım sevgilim çıkageldi -İyi ki geldi çünkü ben o heyecandan yarım saat erken gittim ve donmak üzereydim-. Sarılmalar falan filan derken benim günlerdir merak ettiğim hediyeyi yine sordum ben. İnatçı ya bu söylemedi bana! Sinir etti beni. Her neyse oturduk bi' yere bişeyler içtik önceki günün konularını konuştuk falan derken bizimki çıkartıverdi hediyeyi! Önce almam falan desem de dayanamadım açtım. Aman Tanrım! Bi zevkli çıktı bi zevkli çıktı anlatamam. Tamam başlıca hediye olan bi kolyeydi bu hediye ama çok zarif bi' seçimdi. -Tam benim için yani :P- Ben orda işte eridim bittim ama belli etmedim -Yoksa ettim mi? o.O- Sonra biz ayrıldıktan sonra kimi bulduysam bahsettim bundan. Ayyy herkesin dibi düştü işte. İşte o anda dedim ki kendi kendime; " Çok seviyorum ben bu çocuğu be.." Harbiden de öyle yani..

Amatör bi çekimle ışık hızı olan bi posta anca bu oldu yani