Ya ben çok salağım ya da her şeyi oldukça abartıyorum... Bence her ikisi de mevcut bende. Ama sorun şu ki bi şarkıyı 110 kez dinleyip ağlamamak için kendimi zor tutmak. yeter bence. Neden böyle bi şey yapma ihtiyacı duyduğunu da bilmiyorum. Kendime mei eziyet ediyorum acaba? O hasta oldu, ben de hasta oldum. Şimdi de verdiğim tüm kararları tek tek geri alıp hepsini yapıp, ona ağlamayacağımı söylediğim halde saçma salak ağlıyorum.
Korkuyorum belkide.. Yine aynı şeylerin olmasından değer verdiğim bi insanı daha kaybetmekten korkuyorum. Korkuyorum çünkü daha önce de başıma geldi bu. Geldi gelmesine de ben içimi kimseye açamamıştım. Kafamda kuruyorum ben bunları belliki. Ama bi düşünsenize tüm zıt şeyler sizin ilişkinizde var. Şarkılarınız bile anormal. Benim sulu gözlülüğümü çeken arkadaşın söylediği şey ise -Sözde teselli edecek- "Eee mesajları görüyodur, telefonu da açmıyodur." ve benim verdiğim tepki; " Kısacası 'Signora seni s*klemiyo bile' desen daha iyi olurdu ya " oldu..
Konuşamamak zor be sevgilim.. Sana yakın olmaya çalıştığım halde senin bana uzak olman. Mesela sen benim ağlamamı istemezdin. Kıyamazdın çünkü. Şimdi iyi ki yanımda değilsin. Canın çok yanardı ağladığım için. Belki bana böyle söylerdin sen.. Ama sana ihtiyacım olduğunu bilirdin. Garip aslında. Seninle ilgili 'Keşke'm yok hiç.. Hep 'iyi ki'lerim var... A-aa unuttum Keşke yanımda olsan. Tek keşkem bu sanırım (:
Eğer bi şekilde okursan bunu -Yani aklına gelip bakarsan- sakın kendini suçlama bunun için. Öünkü ben fazla değer verdim. Yoo yanlış anlama sevgilim bu durumdan pişman değilim. Sadece seni çok özledim :/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder